Gevarenwinkel #22 Blues & Roots Festival (3) Varenwinkel (24-08-19) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Gevarenwinkel info bands: Hymn For Her (US) - Jumping Matt & His Combo (Hun) - Samantha Martin & Delta Sugar (Can) info bands: Mike Wheeler & The Capitol Horns (US) - Chris Bergson & Ellis Hooks (US) - Robert Jon & The Wreck info bands: Boogie Beasts (US) - Toronzo Cannon (US) © Rootsville 2019

Wegens familiale verplichtingen had ik jammer genoeg dag 1 moeten overslaan, maar was nu wel van de partij. Prachtig weer, dus wijlen richting Kempen voor het dagje bluesen. De temperaturen swingden ’s ochtends al de pan uit en de radio spuidde verkeersinformatie met files naar de kust, richting Herselt echter, was het smooth bollen.

Het beloofde een hete editie te worden, zowel op als naast en podium. En zeg zelf, een organisatie die de goede doelen steunt, dit jaar “Els-Smiley v.z.w.”, daar wil je toch wel bij zijn. En voor deze editie had de bende van “Varenwinkel” een fijne affiche in elkaar geknutseld.

Eerst even gestopt aan de camping waar de zaterdagse eieren met spek weer een groot success waren en we al konden genieten van de Hangover Blues Band, die ons vergastte met tal van bluessong, gaande van Muddy Waters, CCR, Johnny Cash, Rory Gallagher tot Metallica. Er zijn slechtere dingen om de dag mee te starten. De biertjes vlogen over de toog en van sommigen kreeg ik het donkerbruin vermoeden, dat ze aan dat tempo, het einde van de dag niet zouden halen.

Deze band bestaat uit Ronald, Alain, Wener en Celle en deze viermanformatie brengt semi-akoestische blues. Het leek weerom een zomerse dag te worden maar met nummers als "Polk Salad Annie", "Key To The Highway" en "Folsom Prison" werd samen met de frisse pintjes de warmte alweer verdrongen, je zou er een hangover van kunnen krijgen. Best genieten met deze vier en voor ieder wat wils van CCR over Van Morrison zijn "Brown Eyed Girl" tot Metal met "Ace of Spades" van Möterhead. Zelfs een portie Irish folk zorgde voor heel wat sing-a-longs zoals op "The Wild Rover" en dus mag ook die Ierse half-god Gallagher niet worden vergeten, en zijn we vertrokken voor de laatste dag van dit waanzinnig weekend.

22 jaar steken nu al een evenment in elkaar, niet puur blues maar ook plaats voor aanverwante genres zoals bijvoorbeeld Hymn For Her, die de dag in gang mochten trekken in de rootstent. Dit Amerikaanse duo, Lucy en Wayne, worden bestempeld als “Hells Angels Meets The Amish” en daar zit wel wat verschil op. Laat het ons houden op countryblues roadpunk en dan zijn we waarschijnlijk  al goed in de buurt. Cigarbox en kickdrum plus gitaar, hier en daar wat ingrediënten mee in de pot en we konden vertrekken. Ik denk dat we ons aan onze bretellen zouden moesten vasthouden.

Helemaal mijn ding dit, maar jammer genoeg stond de volumeknop van de geluidsinstallatie naar de verkeerde kant gedraaid want het was loeihard en het verknalde een beetje het optreden. Het geheel is rauw en met veel tempo wisselingen. Lucy plukt verbeten op de snaren van haar cigarbox en ze spuien hun songs richting de moedige aanwezigen in de ovenwarme tent met ‘The Road Song’, ‘The Love That You Have’ of ‘The Mountain’. De songs zijn zo rauw en klinken bijwijlen zo spooky dat ze zonder problemen zouden kunnen worden gebruikt in een Tarantino film. Dit is het soort muziek van “you love it or you hate it”. Mijn ding was het wel, jammer van de klank. Bij dezen was de kop er af op de weide voor dag 2.

Voor de tweede band dienden we te verhuizen naar de grote tent. Mijn goede vriend Matyas Pribojzski kwam ten dans spelen als Jumping Matt & His Combo. Dat combo zijn  Ferenc Szász op guitar,  Daniel Molnár op drums en László Csizmadia aan de bass. Jumping Matt wordt mijns inziens veel te weinig gevraagd in onze contreien want persoonlijk vind ik het één van de betere harpspelers in Europa, en dat zou hij deze middag zeker en vast bewijzen met zijn aanstekelijke muziek. Daarenboven is het een zeer aimabel man en ik hoopte ook stiekem dat hij wat Palenka had meegebracht, voor  na de show natuurlijk. Dat laatste was niet het geval, maar bij deze temperaturen zou het ook niet echt aangeraden zijn geweest. Matt zette onmiddellijk de puntjes op de “i” met zijn ‘Bad Weather Blues’. We wisten direct waar we aan toe waren. Professionaliteit van de band ten top en een “Jumping Matt” die zich de longen uit het lijf blies, bijgestaan door zijn trouwe sidekick Féry die knappe licks uit zijn gitaar perstte.

De set was goed opgebouwd, stevig en swingend en je hoort dat de bandleden perefect op elkaar zijn ingespeeld. ‘Banging On You Door’ of de stevige ‘Zydecola Boogie’ werden door het publiek goed gesmaakt. Een publiek dat mee was met het gebeuren. De Trage nummers klinken een beetje jazzy maar de rest puilt uit van energie. Matt is en blijft een fantastische harpspeler. Hij nam pittig afscheid met ‘Switchin’ en mocht daarna er nog eentje “for the road” meegeven met ‘Stange Things Happens Everyday’. Geslaagd en hierna was de temperatuur in de tent met nog enkele graden gestegen.

Terug naar de rootstent voor Samantha Martin & Delta Sugar. Deze dame stond al een tijdje op mijn concert to do- lijst maar het was er nog niet van kunnen komen. Bij deze mocht ik het van de bucketlist schrappen. Ik keek er eigenlijk wel naar uit, naar dit optreden, en laat ons eerlijk wezen, ze heeft mij volledig ingepakt.

Samantha Martin en haar geweldige begeleidingsband kennen hun oorsprong in het Canadese Toronto maar ze zouden zo uit Memphis kunnen komen. Want dat is wat we kunnen verwachten van Samantha Martin & Delta Sugar: onvervalste Memphis soul & blues met een ruw randje. Samantha Martin is namelijk een zangeres met een buitengewone kracht en diepgewortelde emotie. Ze weet je als geen ander te raken door haar omvangrijk stemgeluid dat gedrenkt is in whisky en verwoest door sigaretten. Buiten Samantha bestaat de band verder uit Dani Nash aan de drums, Andrew Miljgun op keys en sax, Mikey McCallum op gitaar, Sherie Marshall  en Anthony Tafari zorgen voor de backing vocals.

We kregen een fijne portie feelgood music en soul voorgeschoteld. Leuk achtergrond koortje en de sax gaf nog meer warmte aan het geheel. Samantha bracht een stevige greep uit haar laatste album “Run To Me” zo hoorden we onder andere‘You’re The Love’, ‘All Night Long’, ‘Wanna Be Your Lover’ of  ‘Chasing Dreams’. Allemaal geweldige muzikanten met een pluim voor de, volgens mij, nog piepjonge drumster Dani Nash, die drumde als een bezetene. De stem van Samantha is warm met hier en daar een scherp kantje en blaast je bijwijlen gewoon weg. Naar het einde toe ging ze de covertour op, wat mij niet echt stoorde en stuurde ze dingen als ‘The Letter’ of ‘Proud Mary’ op ons af. Voor mij een meer dan geslaagd optreden.

Hopla en terug richting grote tent, nu voor een portie Chicago blues van de bovenste plank met Mister Mike Wheeler & The Capitol Horns. Wheeler met blazers erbij, dat kon niet mislopen. Mike Wheeler (Michael Lewis Wheeler) werd geboren in Chicago, Illinois op 30 juni 1961.

Hij richtte in 2001 zijn eigen band op, de Mike Wheeler Band. Tijdens deze Europese tournee laat hij zich begeleiden door zijn Duitse vriend, Kai Strauss op gitaar en een Franse ritmesectie met Pascal Delmas op drums en “Pompon” op bas en een geweldige blazersectie met Nourdin Klavo op trompet en Tim Saour op saxofoon.

Wat alvast moet gezegd worden, is dat de blazers meer dan top zijn. Ze geven een extra dimensie aan het geheel, vol en warm en geven nog meer soul en body aan de Chicago blues van Wheeler. Kai is daarentegen de prefecte sidekick en Pascal knalt zijn stokken op de drumvellen als was hij “Animal”. Er werd onmiddellijk in de hoge versnelling gestart met ‘Watermelon Man’ en ‘Don’t Burn Down The Brigde’. ‘Sweet Girl’, ‘Big Mistake’ en ‘Turn Up’ volgden dan weer in dat razendsnelle tempo. Mike had er meer dan ziin in en dat straalde van het podium. Die beleeft de blues en brengt zijn boodschap meer dan duidelijk over op het publiek. Met ‘Phone Booth’ en ‘I Can’t Do That’ gingen we richting einde optreden. Eentje om in te kaderen en Chicagoblues van de bovenste plank. Mike mocht echter van het enthousiaste publiek niet vertrekken alvorens te bissen en die kregen we dan ook met ‘Let me Love You’. Super! Mike Wheeler Rules Baby !!!!!

Het bleef heen en weer pendelen, want nu was het in de rootstent tijd voor Chris Bergson & Ellis Hooks. De Amerikaanse zanger/gitarist Chris Bergson begon zijn carrière als jazzmuzikant, maar uiteindelijk volgde hij zijn hart richting de Crossroads, want de blues is zijn ware liefde. ´Golden Soul Voice´ Ellis Hooks schopte het van straatmuzikant tot op het wereldbefaamde Montreux Jazz Festival en bezit een unieke soulstem!

Dit mag worden duidelijk gesteld, als speciale combinatie kan dit wel tellen.  Een soulorkaan werd in de tent losgelaten. Hooks is een entertainer pur sang en een spring-in-t-veld eerste klas. Hij sprong van de ene hoek van het podium naar de andere, sprong op de monitors en weet als geen ander zijn publiek te begeesteren. Onderussen toont Bergson zijn kunnen op de gitaar, en laat ons eerlijk wezen, de man kan er wat van. Stevige ritmesectie erbij en het kan niet stuk. Het was genieten geblazen van de eerste tot de laatste noot. Druipend van het zweet mochten de jongens, na een stevig optreden, een welverdiende douche gaan nemen. Alweer een geslaagd moment.

In de tent, was het dan tijd voor Robert John & the Wreck. Deze Amerikaanse band staat tegenwoordig bijna op elke affiche in Europa en heeft mij nog steeds niet weten te bekoren. De mannen uit Orange County, California, bestaande uit Robert Jon (gitaar en zang), Andrew Espantman (drums), Steve Maggiora (keys), Henry James (gitaar) en Warren Murrel (bas), geven meer dan van jetje en hebben hier een schare fans weten bij elkaar te krijgen. Hou je van potig en hard, dan ben je op het goede adres. Loeihard en een bomvolle tent die compleet uit zijn dak ging. De liefhebbers van het genre gingen hier gewoon uit de bol en het werd alles behalve een "Cold Night".

Bovenop werd hier vanavond ook nog de verjaardag van drumbeest Andrew Espantman in de spotlights gezet en gingen deze "Robert Jon & The Wreck" er hier uit men een waanzinnig en alles vertellend slot. UIteraard hoefde den Doc niet aan te dringen om er nog een bissertje aan toe te voegen.

In de kleine tent werd de dag afgesloten met Boogie Beasts. Sinds hun debuutalbum in 2015 toverde deze vierkoppige alternatieve rootsband met zijn energieke, meeslepende shows vele clubs en festivals, in de Benelux en ver daarbuiten, om in geflipte juke joint-party’s.  Band naar mijn hart, het weze gezegd. De band bestaat uit Jan Jaspers (gitaar en zang), Matthias Dalle (gitaar en zang), showman Fabian Bennardo (mondharmonica) en Gert Servaes (drums).

Dirty beats, hypnotiserende slide, huilende mondharmonica en fuzzy gitaren. Op eigenzinnige manier brengen ze hun versie van de elektrische delta-blues en zetten ze een uiterst smerige doch onweerstaanbare sound neer. Rauw en smerig dat zijn de Beasts. “Are You Ready To Boogie?” Op deze vraag altijd positief antwoorden als de Beasts aan het werk zijn.‘Poor Black Matti’, ‘Shake Em’ of ‘Mad’zijn nummers waarbij je de dansschoenen moet aan te trekken en stevig uit de bol moet gaan.

Alle duivels werden ontbonden en Fabian scheurde als een duivel over het podium, stevige fysiek moet de man hebben want ik vermoed dat hij na zo’n energieke performance stikkapot zit. Iedereen stond weer perplex en er werd duchtig geshaked en de hoofden gingen ritmisch op en neer. Dit noemen ze een prefecte party. Boogie Blues à la Belge en van hoog niveau. Je hebt pro en contra’s, maar ik ben volledig pro !

Voor een laatste maal terug naar het hoofdpodium, want voor de afsluiter van het weekend trokken we terug richting Chicago met Toronzo Cannon. In bluesmecca Chicago luisterde Toronzo naar Junior Wells, Muddy Waters en Buddy Guy. Na optredens als sideman bij Wayne Baker Brooks en Joanne Connors vormde hij zijn eigen Cannonball Express en er volgde een grote carrière wereldwijd.  Dit is natuurlijk weer wereldtop.

Het was al tegen twaalven toen Toronzo zijn gitaar, getooid in de kleuren van de vlag van zijn thuisstad Chicago, omgordde en ons meenam voor een laatste reis naar de Windy City. Ik ben fan van de stem van de man, een stem die gemaakt is om de blues te zingen. En we kregen hetgeen waar we voor gebleven waren, een stevige pot Chicagoblues en meer dan waar voor ons geld met dingen als ‘Mrs For Mississippi’ of ‘John The Conquer Root’.

Jammer genoeg begon bij mij de vermoeidheid toe te slaan. Te weinig slaap en de hitte overdag waren er net iets te veel aan denk ik. Tja, nen ouwe mens, wat wil je. Daarenboven had ik nog wat kilometers te vreten voor ik thuis was, dus besloot ik wijselijk huiswaarts te keren

Deze edite van (GE) Varenwinkel heeft mij zeker weten te bekoren. Goede affiche, toffe en gezellige locatie en een zeer goede organisatie. Wat moet een mens weer hebben. Weer een tevreden mens na een, alweer, topdag vol met blues. Bedankt Varenwinkel, u was weer geweldig !

Marcel.

Ook nog een spotlight op kunstschilder Guido Luckermans die één van zijn kunstwerken aan het goede doel "Els-Smiley" kwam te schenken. Een kunstwerk dat tijdens het festival en de dagen ervoor door opbod aan de man of vrouw werd gebracht. Het was bluespromotor Danny DeMan die het hoogste bod kwam te bieden en met dit kunstwerk naar huis mocht...

De moraal van het verhaal over deze 22ste editie van Gevarenwinkel...rij nooit harder dan 60 met een elektrische fiets ;-)

Toronzo Cannon



Boogie Beasts



Robert Jon & The Wreck


happy B-day




Chris Bergson & Ellis Hooks



Mike Wheeler & The Capitol Horns




Samantha Martin & Delta Sugar



Jumping Matt & His Combo



Hymne For Her

always present

ze moesten eens durven van nie

ook die van DLB

en die van Be-Mine, Blues Peer, Moulin Blues, Gaildrof, Blues In Schoten, Hookrock,
Oetslovenblues, Zilst Blues, Zelzate Blueshappening, Duvel Blues,
Blaublues, Move2Blues, Goorblues, De Roel van Living 29, Chris van Swing,
Plekmuziek Hoegaarden, Sortie Blues Festival, Theo de beste bluesschilder van Nederland
en... ik zal er weerom vergeten zijn.

wachtend op den Jon

gevonden de Chris

hiese daase met de Pascal

and always remember Els

in tegenstelling tot... was dit was wel vers getapt